και το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο από έναν από τους συναδέλφους του!
21/8/2007
"Σημειώνεται ότι δεν υπήρξαν σοβαροί τραυματισμοί λόγω της
πυρκαγιάς πλην ενός πυροσβέστη ο οποίος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο
«Σισμανόγλειο» με αναπνευστικά προβλήματα."
Είναι πολύ παράξενο να διαβάζεις τη ζωή σου μέσα από την
αποστειρωμένη λογική της δημοσιογραφίας..
Θα ήθελα να ξεχάσω
τα 3-4 πρόβατα που δεν πρόλαβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα
ακούγαμε να σκούζουν καθώς μας πλησίαζε η φωτιά, και εκείνο το
σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που
πανικόβλητο κατάλαβε οτι δεν υπάρχει σωτηρία.. τα αφεντικά του
λείπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε για αυτό.. Θα ήθελα
να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν απο τα πεύκα καθώς
γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδα στον αέρα να
φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα..
Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού Θα ήθελα να ξεχάσω τις αγωνιώδεις
εκκλήσεις των ιδιοκτητών όλων των σπιτιών τριγύρω μας όταν άρχισαν να γλύφουν τα σπίτια τους οι φλόγες Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήρθαν με τζιπάκια κάνοντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε όταν τα ρουθούνια μας τρέχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη, Θα ήθελα να τους ξεχάσω όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβωντας μάνικες και δεν μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας Θα ήθελα επίσης να ξεχάσω όλους αυτούς που πίναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που που κρατούσαμε την ψυχή μας Θα ήθελα να ξεχάσω αυτούς που τραβούσαν πανικόβλητοι τις
εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες Θα ήθελα
να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους
κύκλωνε η φωτιά Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε
τρόπο να φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές που
κάποτε χαρήκαμε ώς παιδιά και τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν οτι
υπήρχαν
εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας
δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από τους θεόρατους τοίχους φωτιάς
που μας περιτριγύρισαν Μα δεν θα ξεχάσω τους συνάδελφους απο
Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μια ξένη για αυτούς περιοχή
Μα δεν θα ξεχάσω όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα που επιτρέπουν σε
οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους
εμπρησμούς και κοροιδεύουν τους Εθελοντές. Μα δεν θα ξεχάσω
το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον ενα ευχαριστώ,
για να μήν θίξει την επιτηδευμένη ανικανότητα του μπροστά στα
συμφέροντα.
Μα δεν θα ξεχάσω
οτι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ενα μέτωπο 500
μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα.. Θα βοηθήσει να
μπορέσω να κοιμηθώ όταν θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου.
Μα δεν θα ξεχάσω
την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα
αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που πέσαν πάνω μου και μου
ξαναδώσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχείλιζε
απο ανθρωπιά και καλοσύνη.
Σας ευχαριστώ.
Και δεν θα ξεχάσω
να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ενα μεγάλο
συγνώμη για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος
μου. Η απορία μου είναι οι βίλες που θα χτίσετε θα έχουν νόημα εαν
δεν υπάρχει πια πράσινο γύρω σας; Όταν ο αέρας θα μυρίζει στάχτη
και θα σου καίει τους πνεύμονες; πώς διάολο θα αναπνέετε εσείς κει
πάνω και εμείς εδώ κάτω; πώς περιμένω απο ενα κράτος με στημένες
εκλογές και προκάτ κόμματα να δημιουργήσει ενα καλύτερο μέλλον απο
τις στάχτες που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου...
Λίγη στάχτη στα μαλλιά...
δολοφόνοι..
